Το λίγο χιόνι που μόλις άρχισε να πέφτει δεν μας προδιαθέτει για αυτό που θα συναντήσουμε. Και ενώ βρισκόμαστε στην Εθνική οδό με κατεύθυνση την Βροντού Πιερίας και τελικό στόχο τον Όλυμπο, το χιόνι έχει πιάσει στο οδόστρωμα για τα καλά. Μετά τη Βροντού ο καιρός σοβαρεύει , περνάμε το ρέμα και την εκκλησία της Αγίας Τριάδας και παίρνουμε τον χωματόδρομο για το καταφύγιο «Κρεβάτια» που είναι σε απόσταση 9 χιλιομέτρων από την άσφαλτο σε υψόμετρο 950 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Ο δρόμος στρωμένος για τα καλά με το χιόνι να πέφτει με αμείωτη ένταση , όσο αναβαίνουμε το ύψος του χιονιού αυξάνεται , και εκατό μέτρα πριν το καταφύγιο έχει φτάσει τους 40 πόντους. Γυρίζουμε το τετρακίνητο όχημα μας προς τα κάτω, έχοντας καταλάβει τι πρόκειται να γίνει.  Γκέτες , Μπατόν , GPS και φεύγουμε για να ανεβούμε την κόψη του Μπαρμπαλά , μία ράχη με τρείς χαρακτηριστικές καμπούρες με μεγάλη κλίση  και απαιτητική ανάβαση που τελειώνει στα 1842 μέτρα.

 Τα πρώτα βήματα μας δείχνουν τι θα αντιμετωπίσουμε , με την «Ωκεανίδα» , την μαινόμενη χιονοκαταιγίδα να εκδηλώνεται στο μέγιστο.  «Ξεκινάμε και βλέπουμε λέμε» με τον Κώστα και ανεβαίνουμε με μπούσουλα το Gps και τα σημάδια που μετά βίας ξεχωρίζουν στα τεράστια πεύκα της περιοχής.  Και αν η ανάβαση σε αυτό το σημείο του βουνού είναι κοπιώδεις με τόσο χιόνι είναι ενεργοβόρα  από όλες τις απόψεις.    Ανεβαίνουμε και ο αέρας ξυρίζει την κόψη , οι εικόνες της φύσης πανέμορφες ,κίνητρο για να συνεχίσουμε . Μετά την δεύτερη καμπούρα της ράχης το φρέσκο χιόνι αγγίζει το ένα μέτρο , συνεχίζουμε μέχρι που πλέον στα 1750 μέτρα το χιόνι ξεπερνά το ύψος των μηρών μας , ενάμιση μέτρο και βάλε . Η κορυφή μόλις 92 μέτρα υψομετρικής διαφοράς και διακόσια μέτρα απόσταση , η κλίση με τόσο χιόνι σαν τοίχος στην κυριολεξία με την αίσθηση ότι περπατάς πάνω σε τόνους αλεύρι. Το σκεπτικό ότι θα χάσουμε αρκετή ώρα και ότι με τόσο χιόνι το αυτοκίνητο μας θα κολλήσει  ,και εμείς θα αναγκαστούμε να το εγκαταλείψουμε και να επιστρέψουμε με τα πόδια στην Βροντού ,μας αναγκάζει να επιστρέψουμε λίγο πρίν την κορυφή. «Το βουνό θέλει σύνεση , θα είναι πάντα εκεί και θα μας περιμένει με καλύτερες διαθέσεις από ότι σήμερα»… Ξεκινάμε γρήγορη κατάβαση μέχρι το καταφύγιο «Κρεβάτια» για να καλύψουμε τα 3 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το αυτοκίνητο. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η μανία του χιονιά είναι τέτοια που ακόμα και τα ίχνη της ανάβασης χάθηκαν. Δύο σύντομες φωτογραφίες και αποχιονισμός στο όχημα που το χιόνι το έχει καλύψει, και έχει φτάσει στα όριο των θυρών του. Με πενήντα πόντους χιόνι και το 4χ4 σε λειτουργία ξεκινάμε για κάτω. Τα πρώτο χιλιόμετρο κινούμαστε μετά δυσκολίας και με χειρουργικούς χειρισμούς ,μετά το ύψος αρχίζει να μειώνεται σταδιακά όσο κατεβαίνουμε . Τέλος καλό όλα καλά , βόλτα στο κοντινό Λιτόχωρο για ένα κακάο , και επιστροφή στην Νάουσα. Οι εικόνες πολλές , η μέρα γεμάτη , μία ακόμα ορειβατική εμπειρία . Και αν δεν φτάσαμε στην κορυφή , η διαδρομή μετράει και οι αναρίθμητες εικόνες με την ιδιαιτερότητα που η «Ωκεανίδα» έδωσε κάνοντας τα συναισθήματα εντονότερα !

(Η ορειβατική παρέα που έκανε την διαδρομή ήταν οι : Kώστας Μάϊνος και Γιώργος Καισαρίδης).