Το άδικο ακολουθεί τους θύτες, στοιχειώνει τις ψυχές τους.

Τα αδικοχαμένα θύματα, όμως ζουν, στο μυαλό και στις ψυχές των ανθρώπων, φόρος τιμής τους πρέπει - και θα τους αποδίδεται αιώνια!

Η οδύνη της απώλειας, γίνεται δύναμη και ιστορία - ιστορία λαμπρή – μας κάνει περήφανους, γιατί στην μακρόχρονη ιστορία μας, ποτέ δεν διαπράξαμε τέτοιο άδικο.

Ο πόνος, ο νόστος, ο καημός, γίνεται έμπνευση, γίνεται θρύλος, όπως το υπέροχο ποίημα, του έξοχου γιατρού μας, του αείμνηστου,  Χρήστου Αντωνιάδη! 

Την πατρίδαμ’ έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι όι
επέμναν ακρόνυχτα.

Ουρσουζίδης Ν. Γιώργος

Βουλευτής Ημαθίας του ΣΥΡΙΖΑ