Και τι είναι Ποίηση;

Η ζωή που αν Φεύγει

Στον ίδιο τόπο να Έρχεται

...

Φωτογραφίες Σχάρας

Φέτες φέτες λευκού κρέατος

Μαριναρισμένες

Πάνου απ΄ τα κάρβουνα

Τόσο περηφανεμένες

Τσικνίζονται και ροδαυγίζουν

Αλλάζουν θέσεις

Μια μπρος δυο πίσω

Αναποδογυρίζουν

Άκαυτα ονειρεμένες

Θυμούνται μηχανές και κλικ που

Τις σκλάβωσαν

Κι έκτοτε δεν ελευθερωθήκαν

Τρώγοντας οφθαλμόλουτρα

Μνήμες

Τόνους ανθρώπων

Σε πόθους 

Δια παντός μηδενικούς

Μάλλον Ίσως Ναι

Όσες φωτογραφηθήκαμε

Τόσες αποθάναμε

...

Χαίρε Κόσμε

Όταν πεθάνω

Να με κάψετε

Όπως κάηκα και στη ζωή

Όχι γιατί δεν καιγόσασταν κι εσείς

Μα εσείς δεν θέλατε

Τώρα συνάδοντας

Στις στάχτες

Όταν σκοτεινιάζουμε

Οι φλόγες μας καίνε από φως