Κάποια κόμματα και κάποια πρόσωπα προκάλεσαν την κρίση. Τίποτα γι’ αυτό. Κάποια κόμματα και πρόσωπα διαχειρίστηκαν καταστροφικά την κρίση. Τίποτα κι γι’ αυτό.

Αυτό που δεν έγινε στη χώρα μας με την έναρξη της κρίσης ήταν η πολιτική κάθαρση. Δεν αποδόθηκαν ευθύνες. Στη γειτονική Ιταλία ο πρώην πρωθυπουργός Μπετίνο Κράξι πέθανε στην εξορία γιατί στη χώρα του εκκρεμούσε πολύχρονη φυλάκιση εις βάρος του. Την ίδια ώρα στις καφετέριες η Ελλάδα αναστενάζει. Η νεολαία μας αντί να βγει και ν’ αγωνιστεί για τα δικαιώματά της όταν οι παλαιότερες γενιές απεργάζονται ένα μαύρο μέλλον γι’ αυτούς, προτιμούν οι νέοι μας τον καφέ και το τσιγάρο. Τα τατουάζ και τα γιγάντια κινητά τηλέφωνα αφής. Βασίζονται στο μισθό του μπαμπά και στη σύνταξη του παππού. Νομίζουν ότι αυτό θα είναι για πάντα. Όταν καταλάβουν το λάθος τους θα είναι αργά.

Τέλος θα περίμενε κανείς ότι κάποια κόμματα θα είχαν ενισχυθεί και θα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Βλέπουμε όμως ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Φαίνεται πως δεν πείθει ο λόγος τους και δεν κάνουν κάτι γι’ αυτό. Προτιμούν την πεπατημένη. Ας είναι. Στη ζωή τίποτα δεν είναι μόνιμο.

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που δημιουργείται για τη χώρα είναι το πολιτικό αδιέξοδο. Συμμαχικές κυβερνήσεις θα γίνουν. Το θέμα όμως είναι ότι δεν εκφράζονται οι περισσότεροι πολίτες από τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς.