Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων και συγχοροστάτησαν οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σεβαστείας κ. Δημήτριος και Βεροίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Στοι τέλος του εσπερινού έγινε η χειροθεσία σε Αναγνώστη του κ. Κωνσταντίνου Καρβουνιάρη.

Το πρωί της εορτής χοροστάτησε στον όρθρο και προεξήρχε της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, ενώ έλαβαν μέρος και οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σεβαστείας κ. Δημήτριος και Βεροίας κ. Παντελεήμων. Το θείο λόγο κήρυξε ο αρχιμ. Βαρθολομαίος Σαμαράς, Αρχιγραμματεύς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος επί σειρά ετών διηκόνησε σε ναούς της Νάουσας.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων χειροθέτησε σε Αναγνώστες δύο ιερόπαιδες της ενορίας, τους Αθανάσιο Αθανασούλη και Φίπιππο Σπανίδη.

Η ομιλία του Μητροπολίτου Βεροίας στον Εσπερινό.

«Στρατείαν κατέλιπες τήν κο­σμι­κήν, ἀθλητά, οὐράνιον εἴληφας τήν κληρουχίαν, σοφέ».

Στή φράση αὐτή τοῦ ἀπολυτικίου συνοψίζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τή ζωή τοῦ ἑορταζομένου καί λαμ­πρῶς τιμωμένου στόν περικαλλῆ αὐτό ναό τῆς πόλεώς μας ἁγίου μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ, περιλαμ­βά­νοντας σέ αὐτήν συγχρόνως καί δύο ἰδιό­τητες πού χαρακτηρίζουν τή ζωή του, τοῦ ἀθλητοῦ καί τοῦ σοφοῦ.

Στρατιώτης στόν ρωμαϊκό στρα­τό ἦταν ὁ ἅγιος Μηνᾶς, ὅπως καί πολλοί ἀπό τούς μάρτυρες τῆς Ἐκ­κλησίας μας. Ἡ ὑπηρεσία του ὅ­μως στόν στρατό τοῦ εἰδωλολά­τρου αὐτο­κρά­τορος Διοκλητιανοῦ δέν τόν ἐμπόδισε νά πιστεύει καί νά λατρεύει τόν Χριστό, μέχρι τή στιγ­μή πού ὁ αὐτοκράτορας κή­ρυ­ξε διωγμό ἐναντίον τῆς ἀλη­θοῦς πίστεως καί τῶν χριστιανῶν. Τότε ἦταν σάν νά ἔθετε, ἀδελφοί μου, τόν ἅγιο Μηνᾶ ἐνώπιον ἑνός δι­λήμ­ματος: τῆς ὑπακοῆς στόν αὐ­το­κράτορα ἤ τῆς ὑπακοῆς στόν Χριστό.

Γιά τόν ἅγιο Μηνᾶ ὅμως τό δί­λημ­μα δέν ὑφίστατο. Ἡ ἀπόφα­σή του ἦταν δεδομένη. Με­ταξύ ἐπι­γείου καί ἐπουρανίου βα­σι­λέως ἐκεῖνος εἶχε ἐπιλέξει πρό πολλοῦ τόν οὐράνιο, τόν Χριστό, καί σ᾽ αὐ­τό εἶχε προσφέρει τήν πί­στη καί τήν ἀφοσίωση καί τή ζωή του.

Μπο­ρεῖ νά ὑπηρετοῦσε ἀπό τή νεανική του ἡλικία στόν ἐπίγειο στρατό, ἦταν ὅμως συγχρόνως καί «καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χρι­στοῦ», ἐνδεδυμένος μέ τά ὅπλα τῆς εἰς αὐτόν πίστεως. Μπορεῖ νά ἀγωνιζόταν στά πεδία τῶν μαχῶν κατά τῶν ὁρατῶν ἐχθρῶν τῆς αὐ­το­κρατορίας, ἀγωνιζόταν ὅμως ταυτοχρόνως καί ἐναντίον τῶν νοητῶν ἐχθρῶν, ἐναντίον «τοῦ κο­σμοκράτορος τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» καί «τῶν πνευ­μα­τι­κῶν τῆς πονηρίας».

Γι᾽ αὐτό καί ἀντί νά μείνει ὁ ἅγι­ος Μηνᾶς προσ­κολ­λημένος στήν κοσμική στρα­τεία, ἀντί νά μείνει προσκολ­λη­μένος στήν ἐπίγεια κλη­­ρουχία τήν ὁποία παραχω­ροῦ­σε ὁ αὐτοκρά­το­ρας στούς στρα­τιῶτες του ὡς ἀνταμοιβή τῶν κό­πων καί τῶν πολεμικῶν τους κα­τορ­­θωμάτων, ἐπέλεξε τή θαρρα­λέα ὁμολογία τῆς πίστεως, ἐπέλε­ξε τό μαρτύριο μέ τό ὁποῖο θά ἀποδείκνυε ὅτι εἶναι ὄντως στρα­τιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπόλυτα πι­στός καί ἀφοσιωμένος στήν ἀγάπη του.

Μεταξύ τοῦ ἐπιγείου καί τοῦ ἐπου­ρανίου βασιλέως ὁ ἅγιος Μη­νᾶς ἐπέλεξε νά μήν ἀρνηθεῖ τόν ἐπουράνιο, καί μέ τήν ἐπιλογή του αὐτή ἀποδείχθηκε ὄχι μόνο γεν­ναῖος ἀθλητής ἀλλά καί σοφός καί συνετός, διότι κατανόησε τήν ἀξία τῶν αἰωνίων ἔναντι τῶν προσ­καί­ρων καί ἐφημέρων, κατα­νόησε τήν ὑπεροχή τῆς οὐρανίου κλη­ρου­­χίας ἔναντι τῆς ἐπιγείου. Καί ἔτσι δέν δίστασε νά προχω­ρή­σει στό μαρτύριο, δέν δίστασε νά θυ­σιά­σει τή ζωή του γιά νά μή θυ­σιά­σει τήν πίστη του. Δέν δίστασε νά ἐπιλέξει τόν θάνατο γιά νά μή στε­ρηθεῖ τήν αἰώνια ζωή κοντά στόν Χριστό. Δέν δίστασε νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψει τήν κληρουχία τοῦ αὐ­το­κρά­τορα γιά νά ἀπολαύσει τήν κλη­ρου­χία τοῦ οὐρανοῦ, στήν ἐπου­ρά­νια Ἰερουσαλήμ.

Γι᾽ αὐτό καί δικαίως ψάλλει σή­με­ρα ὁ ἱερός ὑμνογράφος πρός τι­μήν τοῦ ἁγίου Μηνᾶ: «Στρατείαν κατέλιπες τήν κοσμικήν, ἀθλητά, οὐ­ράνιον εἴληφας τήν κληρου­χί­αν, σοφέ», ὑποδεικνύοντας μέ τήν ἐπιλογή του καί σέ μᾶς πού τόν τι­μοῦ­με σήμερα, τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς στή ζωή μας. Διότι καί ἐμεῖς, ὅπως καί ὁ ἅγιος Μηνᾶς, ὀφείλουμε νά εἴ­μαστε «στρατιῶται Ἰησοῦ Χρι­στοῦ» καί μέ τά πνευματικά ὅπλα πού θέτει στή διάθεσή μας ἡ Ἐκ­κλησία μας ἔχουμε χρέος νά πο­λε­μοῦμε ἐναντίον τοῦ ἀντικει­μένου, ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά συλήσει τήν ψυχή μας καί ὑφαρπάξει τόν πλοῦτο τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε χρέος νά προφυλάσσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τόν πειρασμό τοῦ κόσμου καί τήν ἐπιθυμία τῶν κοσμικῶν πραγ­μάτων, στά ὁποῖα δίνουμε πολλές φορές μεγάλη σημασία καί βαρύ­τη­τα καί νομίζουμε ὅτι εἶναι προ­τι­­μότερα ἀπό τά ἀγαθά πού ὑπό­σχε­­ται ὁ Θεός σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά μείνουν πιστοί μέχρι τέ­λους.

Ἀλλά κανένα ἀπό τά ἐπίγεια ἀγαθά, καμία ἀπό τίς τιμές καί τίς δόξες τοῦ κόσμου, καμία ἀπό τίς χαρές καί τίς ἀπολαύσεις πού μᾶς προσφέρει ὁ κόσμος, ἀδελφοί μου, δέν ἀξίζει σέ σύγκριση μέ τή βα­σι­λεία τῶν οὐρανῶν, δέν ἀξίζει σέ σύγκριση μέ τή σωτηρία τῆς ψυ­χῆς μας. Διότι, ὅπως λέγει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «τί γάρ ὠφελήσει ἄν­θρωπον, ἐάν κερδίσῃ τόν κό­σμον ὅλον και ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀν­τάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»

Ἡ σημασία καί ἀξία τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπό τά πρόσκαιρα ἀγαθά τοῦ κό­σμου, καί μποροῦμε νά τή διατη­ρήσουμε καί νά τήν ἀξιοποιήσου­με, ἐάν κάνουμε καί ἐμεῖς στή ζωή

μας ὀρθές ἐπιλογές, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Μηνᾶς. Μποροῦμε νά τήν κερδίσουμε, ἐάν ἐπιλέγουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀγά­πη τοῦ κόσμου· ἐάν ἐπιλέγου­με τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα ἀπό τόν εὔκολο δρόμο τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεό· ἐάν ἐπιλέγουμε ἀντί τοῦ ἐγ­κο­σμίου πλούτου καί τῆς ἐπι­γείου κληρουχίας τόν μένοντα πλοῦτο τῶν ἀρετῶν, ὥστε νά ἀπολαύ­σουμε καί τήν ἐπουράνιο κληρου­χία πού χαρίζει ὁ Θεός στούς ἐκλεκτούς του.

Κατά τόν ἀποψινό πανηγυρικό ἑσπερινό τοῦ ἁγίου Μηνᾶ ἔχουμε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία καί τιμή νά ἔχουμε χοροστατοῦντα τόν Σεβα­σμιώ­τατο Μητροπολίτη Σεβα­στεί­ας κύριο Δημήτριο καί συγ­χορο­στατοῦντα τόν Σεβα­σμιώτατο Μη­τροπολίτη Φιλαδελφείας κύριο Με­λίτωνα, δύο ἐκλεκτούς καί δια­κε­κριμένους ἱεράρχες τοῦ Οἰκου­μενικοῦ Θρόνου καί τῆς Μητρός Ἐκ­κλη­σίας, δύο λογίους καί σο­φούς ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι ἀνάλωσαν τή ζωή τους στή διακονία τῆς Με­γάλης Ἐκκλησίας καί διετέλε­σαν ἐπί πολλά ἔτη στενοί συνερ­γάτες τόσο τοῦ μακαριστοῦ οἰκου­με­νι­κοῦ Πατριάρχου Δημητρίου ὅσο καί τοῦ νῦν οἰκουμενικοῦ Πατρι­άρ­χου κ.κ. Βαρθολομαίου. Μαζί μέ τούς δύο ἐπιφανεῖς ἱεράρχες ἔχου­με τή χαρά νά βρίσκεται συμπρο­σευ­­χόμενος καί ὁ Ἀρχιγραμ­μα­τεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμε­νικοῦ Πατριαρχείου, ὁ εὐφήμως γνω­στός ἐδῶ στή Νάου­σα καί στήν Ἱερά Μητρόπολή μας ἀπό τή δια­κονία του ὡς προϊστά­μενος τοῦ ἱε­ροῦ ναοῦ τῆς Με­ταμορ­φώσεως τοῦ Σωτῆρος, πα­νο­σιολογιώ­τατος Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαῖος Σαμαρᾶς.

Τούς καλωσορίζω μέ πολλή καί τιμή καί ἀγάπη, γνωρίζοντας καί τή δική τους ἀγάπη πρός τήν Ἱερά Μητρόπολή μας καί πρός τήν πό­λη τῆς Ναούσης, καί τούς εὐχαρι­στῶ ἐκ βάθους καρδίας γιατί μέ τήν παρουσία τους καί σήμερα τό ἀπόγευμα στόν ἑσπερινό καί αὔριο κατά τή θεία Λειτουργία λαμπρύ­νουν τήν πανήγυρη τοῦ ἱεροῦ μας ναοῦ.