Η νέα δουλειά του Ηλία Τσέχου, η 13η ποιητική συλλογή, από το 1978, με τη συλλογή ''Έρημη Αλήθεια'' γ΄ έκδοση, εξαντλημένη, είναι ένας ατέλειωτος ελληνικός πυρρίχιος χορός. Πρωτοχορεύοντας ο ίδιος, μας καλεί μαζί του, περιδιαβαίνοντας χρόνους και τόπους παρόντες, αστράπτοντας. Οι λέξεις του κι οι έννοιές του μοσχοβολούν ορεινό χώμα και πλεύση βορινού αγέρα, αληθειών αδιαπραγμάτευτα ανθρώπων ίχνη. Ο ποιητής παίζει στο παιχνίδι του κόσμου, της γλώσσας, με τη σοβαρότητα που παίζει ένα παιδί, γεννοβολά ποιήματα σπλάχνα της μνήμης, ολόλουστα ανεκτίμητου φωτός. Όλα χορεύουν, όλοι τραγουδούν και σέρνει το χορό ο ποιητής, σε έκσταση τσαλίμης κι αντρίκια, ανοίγοντας μαντήλια βήματα στους δρόμους, στις ατραπούς, στις αυλές, στις μελάνες σελίδες, να περνούν, να ξαναπερνούν ανήλικα ενήλικα – Τα Ηλικιωμένα Ανήλικα- το 13ο βιβλίο του ποιητή, ύμνος μιας Κοινωνίας που δεν ζει το αίμα της, το βάσανό της, το δίκιο της.
Και τι είναι ποίηση;
Η ζωή που αν φεύγει
Στον ίδιο τόπο να έρχεται
ή
Εις της ποίησης τα μέρη
Έμεινα φυλακισμένος
ή
Ο μισός κόσμος δεν μου μιλεί
Τον άλλο μισό δεν ομιλώ
Αυτή η ισοπαλία
Ό,τι αρχίζει μαραίνεται
και
Λέξεις δε με χωρέσαν
Έζησα για να τεχνώ
Δουλεύοντας ο ποιητής, έτσι μέρα νύχτα, βαθύς στην πέννα, ελαφρύς στους γκρεμούς, στο όραμα της γέννησης ή αντίστροφα, χαράζει το ''δ ό σ ι μ ο'' - ούτε αγάπης, ούτε έρωτα - ως η πρωτόγονη ανάγκη.
